Miss Williams was a teacher, and there were thirty small children in her

    class. They were nice children, and Miss Williams liked all of them, but

    they often lost clothes

    It was winter, and the weather was very cold. The children's mothers always

    sent them to school with warm coats and hats and gloves. The children came

    into the classroom in the morning and took off their coats, hats and gloves.

    They put their coats and hats on hooks on the wall, and they put their

    gloves in the pockets of their coats

    Last Tuesday Miss Williams found two small blue gloves on the floor in the

    evening, and in the morning she said to the children, 'Whose gloves are

    these?', but no one answered

    Then she looked at Dick. 'Haven't you got blue gloves, Dick?' she asked him

    'Yes, miss,' he answered, 'but those can't be mine. I've lost mine'

    خانم ويليامز يك معلم بود، و سي كودك در كلاسش بودند. آن/ها بچه/هاي خوبي

    بودند، و خانم ويليامز همه/ي آن/ها را دوست داشت، اما آن ها اغلب لباس ها ي خود

    را گم مي كردند.

    زمستان بود، و هوا خيلي سرد بود. مادر بچه ها هميشه آنها را با كت گرم و كلاه و

    دستكش به مدرسه مي فرستادند. بچه ها صبح داخل كلاس مي آمدند و كت، كلاه و دستكش

    هايشان در مي آوردند. آن ها كت و كلاهشان را روي چوب لباسي كه بر روي ديوار بود

    مي/گذاشتند، و دستكش ها را نيز در جيب كتشان مي ذاشتند.

    سه شنبه گذشته هنگام غروب خانم ويليامز يك جفت دستكش كوچك آبي بر روي زمين پيدا

    كرد، و صبح روز بعد به بچه ها گفت، اين دستكش چه كسي است؟ اما كسي جوابي نداد.

    در آن هنگام به ديك نگاه كرد و از او پرسيد. ديك، دستكش هاي تو آبي نيستند؟

    او پاسخ داد. بله، خانم ولي اين ها نمي تونند براي من باشند. چون من براي خودمو

    گم كردم.